1933, 20 listopad Charków – Wyciąg z referatu generalnego sekretarza KC KP(b)U S. Kosiora „Podsumowanie i najbliższe zadania polityki narodowościowej na Ukrainie na wspólnym plenum KC i CKK KP(b)U na temat kontrrewolucyjnej działalności B. Skarbka”.

 

Towarzysze!

Podsumowanie rezultatów budownictwa kulturalnego i gospodarczego na Ukrainie, z punktu widzenia leninowskiej polityki narodowościowej, jest obecnie jak najbardziej aktualne i bezwzględnie konieczne. Konieczność podsumowania tych rezultatów, wynika z sytuacji międzynarodowej i faktu, że Ukraina jako stała i niepodzielna część ZSRR znajduje się w centrum uwagi i wszelkiego rodzaju zakusów imperializmu.

            Konieczność podsumowania tych wyników bierze się z tego, iż KP(b)U w ostatnim czasie przeprowadziła bardzo poważną walkę z nacjonalizmem ukraińskim i zadała mu szereg zabójczych ciosów.

            Konieczne jest, aby podsumować rezultaty walki z nową odmianą nacjonalizmu, kierowaną przez M. A. Skrypnyka.

 

[...]

          

            Działalność kontrrewolucyjna na Ukrainie nie ogranicza się tylko do działalności ukraińskich i rosyjskich nacjonalistów. Działalność ta i przenikanie kontrrewolucjonistów do naszych instytucji odbywa się także i na innych odcinkach. Na szczególną uwagę zasługuje działalność zwłaszcza jednej organizacji kontrrewolucyjnej. Niedawno aresztowany kierownik okręgowego komitetu partii w Czernichowie – Skarbek. Człowiek ten cieszył się absolutnym zaufaniem organizacji partyjnej w Kijowie i Czernichowie, a także u wielu z nas. Aresztowany został na podstawie szeregu niepodważalnych dowodów na jego kontrrewolucyjną działalność.

Otóż co mówi: „Moje wstąpienie do partii miało dwulicowy, kontrrewolucyjny charakter. Ja wstąpiłem do RKB jako członek POW. Moje zadanie polegało na tym, żebym zdobył zaufanie partii i wykorzystał je przeciwko władzy radzieckiej w celach i interesach POW.

Będąc w szeregach partii od stycznia 1919 r. aż do dnia aresztowania, piastując szereg odpowiedzialnych stanowisk w aparacie partyjnym, legitymacją partyjną osłaniając fakt kierowania POW na Ukrainie, prowadziłem działalność wywrotową.”[1]

Skarbek nie był jedyny. Jego najbliższymi współpracownikami byli ludzie z legitymacjami partyjnymi w kieszeni, zajmujący nie mniej poważne stanowiska jak np. Politur i inni. U nas, na Ukrainie zamieszkuje ponad pół miliona Polaków, grupujących się w znacznych skupiskach i pracę wśród ludności polskiej – jak się okazało – powierzyliśmy takim ludziom. Oni werbowali i przygotowywali kadry dla polskich szkół, umieszczali swoich ludzi w strukturach władz wiejskich i rejonowych. Należy nadmienić, że wszystkie te antyradzieckie organizacje zasadniczo zostały rozbite.

 

Oryginał, druk w języku rosyjskim.

CDAHOU, fond 1, op. 1, spr. 422, k. 40, 45.